 |
Album „Out of The Blue” zespołu Electric Light Orchestra, wydany w 1977r to arcydzieło muzyki rockowej i to określenie proszę potraktować nie jako słowne nadużycie, a fakt bezsporny. Produkt doskonały. Wstyd go nie znać, a dobrym smakiem jest go posiadać. W zasadzie nic więcej nie trzeba o tym wydawnictwie napisać. Wszystko inne jest po prostu zbędne. Znana i popularna. Nie wymaga żadnych dodatkowych recenzji, a tym bardziej takich pisanych po ponad czterdziestu latach od czasu jej ukazania się na rynku. Młode pokolenie jednak dorasta, starsze czasami zapomina, a i ja lubię pisać o muzyce, która jest soundtrackiem mojego życia. Stąd moja motywacja, by jednak przypomnieć tę „muzyczną oczywistość”. Kto wie, czy nawet zamiast recenzji bardziej nie rozwinę pewnych moich refleksji z nią związanych.
Podwójny album (przynajmniej w pierwotnej winylowej wersji) „Out of The Blue” pojawił się jako kolejna pozycja po dużym sukcesie komercyjnym płyty „A New Record”. Pułap oczekiwań względem niej był spory. Na pewno panowie już wiedzieli, czego oczekują słuchacze. ELO powstało jako swego rodzaju hybryda stylistyczna. Narodziny grupy i pierwotny styl silnie ukorzeniony był w latach sześćdziesiątych, ale jednocześnie kształtował się w epoce dominacji rocka progresywnego. Dlatego muzyka była zdominowana przez formę, gdzie instrumenty smyczkowe często grały prym. Kompozycje rozbudowane, przesadnie aranżowane miejscami i tylko gdzie niegdzie pojawiało się coś, co było przyswajalne przez rozgłośnie radiowe. Tym stylem zespół zdobył popularność, pozyskał fanów a i sam uchodził za twórców muzyki ambitnej. Jednym słowem wpisywał się w łagodny format nurtu progresywnego. Płyta „A New Record” nagrana już skromniej, ale za to z wyraźnymi piosenkami odniosła sukces, przysparzając Jeffowi i spółce nowe grono fanów. Jak się okazało zdecydowanie większe, niż ich dotychczasowa publika. A teraz trzeba było zrobić kolejny krok. Doskonale rozumiem jakie musiał mieć dylematy lider. Czy na bazie sukcesu potoczyć ten kamień z górki dalej, czy może jednak nawrócić stylem do wcześniejszego działania, by uchodzić (czuć się) za artystę ambitnego. Z pomocą przyszły mu nowe trendy muzyczne, które dobitnie podpowiedziały mu, że z progresją w formie jaką wtenczas ją pojmowano, należy dać sobie spokój. Narodziny punk rocka i rozwój mody disco zrobiły swoje. Punk rock dobitnie oznajmił światu, że aby grać z sukcesami nie trzeba znać więcej akordów niż trzy (niektórzy twierdzili nawet, że trzy to o dwa za dużo). Za to muzyka disco w 1977 była pełnoprawnym gatunkiem muzycznym, nie mający nic wspólnego z kiczem. Poza tym disco w 1976-77 to nie tylko muzyka, ale i styl życia. Każdy temu ulegał. Z disco romansowali prawie wszyscy artyści począwszy od Abby przez Roda Stewarta, Pink Floydów po Kiss. Lider „Elektyków” w tym klimacie poczuł się jak ryba w wodzie. Ciągnęło go do ładnych melodii. Skupił się na piosenkach.
W wynajętym domku w Szwajcarii w ciągu tylko dwóch tygodni
powstały wszystkie kompozycje na nową płytę. By być precyzyjnym, zajęło mu to nawet mniej, gdyż jak przyznał
kilka pierwszych dni padało i nie miał nastroju. Pierwszy pogodny dzień i od
razu ruszyło. „Mr Blue Sky” podobno powstało pierwsze. Obecnie
najpopularniejsza piosenka ELO. Taka co definiuje styl grupy, a może to nieprawda i tylko narzuca upragniony
wizerunek ? Kwestia wyszukania argumentów i można to twierdzenie obalić. Na
pewno „Mr Blue Sky” to wielki przebój i bezbłędnie kojarzony z Elektrykami”.
Starsi fani usłyszeli smyczki i to w dawce sporej, za to nowi
słuchacze ku radości dostali coś co chcieli usłyszeć jako kontynuacje tego co polubili.Poza tym wykorzystanie gaśnicy jako elementu perkusyjnego ? Genialne brzmi to w tym utworze.(1)Album zawiera siedemnaście ścieżek podzielonych po cztery na stronę. Strona „C” zawiera w opisie dodatkowo złączenie czterech kompozycji pod wspólnym, dodatkowym nadrzędnym tytułem „Concerto For a Rainy Day”. Wydano w ramach promocji cztery single: „Turn to Stone”, „Sweet Talkin' Woman”, „Mr. Blue Sky” i „Wild West Hero”, ale tu reklama była niepotrzebna. Album jeszcze przed wydaniem został zamówiony przez rynek w takiej ilości, że od razu łapał się na status „platyny”, a w owych czasach platyny nie dawano za kilka tysięcy kliknięć (mam nadzieję, że nadal są to tysiące, a nie już tylko setki). Opisując muzykę z „Out of the Blue” mam nieodparte wrażenie tworzenia czegoś bezsensownego, bo jaki jest koń każdy widzi. Uwielbiam „Sweet Talking Woman”, „It’s Over” jest niesamowite, a do tego dostępne tylko na tej płycie.” West Wild Hero” – fragment przejścia ze zwrotki w refren ugina kolana, zwłaszcza taki !!!! refren. Otwierający „Turn to Stone” na równi obłędny „otwieracz” co na wcześniejszej, przebojowej „A New Record”. Urzekający klimat cechujący tylko płyty Lynne’a znajdziemy w instrumentalnym „The Whale”. Jednym z ostatnich w ogóle nagranych przez zespół. Z twórczością bez śpiewu dano sobie po tej płycie spokój. Nie zabrakło rock and rolla w jego klasycznej formie (czwarty utwór AcrossThe Border) a „Standin’ In the Rain” ? Nie byłby kapitalny, to nie otwierał by koncertów Jeffa, prawda ?. Na razie piszę o hitach z tej płyty, a przecież w kolejce czekają do wymienienia tytuły: „ Starlight”, „Jungle”, Sweet in The Night”, „ Brimighham Blues”. Każdy z nich to potencjalny przebój singlowy. Nawet taki „Believe Me Now” jest wstanie być dla kogoś najlepszą rzeczą jaką kiedykolwiek ktoś napisał i skomponował. A ja mu wierzę. Taka jest to płyta. ELO byli wtedy „na fali”. Świat oczekiwał płyty genialnej i taką dostał, co nie jest normą. Zazwyczaj po świetnej płycie, kolejna rozczarowuje. Sukces wydawniczy potwierdziła trasa koncertowa. Na frekwencję bez znaczenia miało to, czy odbywała się na starym czy nowym kontynencie. Zespołu słuchali wtedy wszyscy i to wszędzie.
Electric Light Orchestra - Mr Blue SkyOkładka. To na niej po raz pierwszy pokazuje się logo grupy w postaci statku kosmicznego (2). (bazy kosmicznej ?). Rok ukazania się albumu to okres eksplozji fantastyką kosmiczną w pop kulturze. W maju premiera „Gwiezdnych wojen” i totalne szaleństwo, w październiku album, przypadek ? Kosmos był modny, był czymś nowym i każdy ulegał tej magii. Latający spodek z okładki tworzący logo wszedł już na stałe do wizerunku. Tworzy oprawy koncertów, pojawia się na wielu kolejnych albumach.
Album „Out of the Blue” z perspektywy czasu.
Track lista
01 - Turn To Stone
02 - It's Over
03 - Sweet Talking Woman
04 - Across The Border
05 - Night In The City
06 - Starlight
07 - Jungle
08 - Believe Me Now
09 - Steppin Out
10 - Standin In The Rain
11 - Big Wheels
12 - Summer And Lightning
13 - Mr. Blue Sky
14 - Sweet Is The Night
15 - The Whale
16 - Birmingham Blues
17 - Wild West Hero
Electric Light Orchestra - Turn to Stone
(1) Czy faktycznie była to gaśnica nie jestem pewien, aczkolwiek wielokrotnie wykorzystywano ją podczas koncertów, gdzie była przymocowana w pobliżu perkusji, gotowa i wykorzystywana w tym utworze.
(2) Być może logo jako statek kosmiczny pojawiło się na singlu promującym. Nie sprawdzałem. Ale nie sądzę by okładki do singli powstawały przed grafiką do longplaya.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz